ခ်ိန္တန္ၿပီလား မေလးရွား

စာေရးသူ – မန္းကုိကုိ

ဇူလိုင္ ၉ ရက္ေန႔မွာ မဲေရြးခ်ယ္မႈတရားမွ်တေရးေခါင္းစဥ္နဲ႔ လူေပါင္းေသာင္းခ်ီၿပီး ကြာလာလန္ပူၿမဳိ႕ထဲမွာ ဆႏၵျပ ခဲ့တာ ၾကားသိၾကမွာပါ။ သံေယာဇဥ္ နက္နက္နဲနဲရွိလွတယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘဝရဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးနီး အခ်ိန္အကုန္ ခံခဲ့တဲ့ ေနရာေဒသမို႔ ေမ့လို႔မရပဲ မၾကာခဏစိတ္ထဲ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ျပန္ဝင္လာတတ္ရာက အခုျဖစ္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္က အရင္ သိထားမိတာေတြနဲ႔ တြဲယွဥ္ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္ ။

မေလးရွားလို႔ဆိုရင္ လူေတြရဲ့စိတ္ဝင္စားမႈကို ဆြဲေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မၾကာခင္က ထြက္လာခဲ့တဲ့၊ ၾသစေၾတးလ်ရဲ့ ခိုလႈံသူအေယာက္ ၄,၀၀၀ လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့သတင္းေၾကာင့္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ယိုးဒယားခိုလႈံရာစခန္းေတြမွာ တတိယႏိုင္ငံထြက္ဖို႔ မေစာင့္ေနႏိုင္ေတာ့လို႔ မေလးရွားကို သြားခ်င္ သူေတြေတာင္ ရွိတယ္လို႔ ၾကားမိလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုအေတြးဝင္မိသူေတြ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္း လြတ္ႏိုင္တဲ့ အေရး ေတြးၿပီး ရင္ ေတာ့ေလးပါတယ္။

မေလးရွားအေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ့ သိထားတာေတြက ဟိုတစ္ပိုင္း သည္တစ္ပိုင္းနဲ႔မို႔ ဆက္စပ္ရတာ အခက္သားပါ ။ ေနာက္ၿပီး အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ လက္ရွိ မေလးရွားေရာက္ေနသူ အမ်ားစုလိုပါပဲ ၊ က်ေနာ္လည္း ေအာက္ေျခ အလုပ္ သမား ဘဝမွာတင္ အခ်ိန္ေတြ အကုန္မ်ားခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံ့ေရး ရာေတြ ကိုေတာ့ Star သတင္းစာမွာ ပါတာေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံသား မိတ္ေဆြေတြ ေျပာသေလာက္တင္ ကြက္ကြက္ကေလး သိခဲ့ပါတယ္။ ပိုက်ယ္ျပန္႔ၿပီး ေဘးကေနျမင္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ကိုေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ သိလာရတာ မ်ားပါတယ္ ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလးရွားလို႔ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး အေတြးထဲဝင္လာတာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ ယိုးဒယားက ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ စကားစုနဲ႔လဲ တြဲၿပီး သတိရမိပါေတာ့တယ္ ။ အဲဒါကေတာ့ “Amazing Thailand” ပါတဲ့ ။

မေလးရွားမွာလည္း အံၾသကုန္ႏိုင္ဘြယ္ရာေတြ အသင့္အတင့္ ရွိပါတယ္ ။

ဥပမာ ၂၀၀၇-၂၀၀၈ ေလာက္မွာ အေမရိကန္လုပ္ ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ႏွစ္စင္းက အင္ဂ်င္ေတြေပ်ာက္ဆံုး သြားခဲ့တာ မ်ိဳးေပါ့ ဗ်ာ။ ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ရဲ့အင္ဂ်င္ဆိုတာ ပဲေလွာ္နဲ႔လဲစားတဲ့ ဒန္ခြက္မွ မဟုတ္တာေနာ၊ မထူးရင္ေတာင္ ဆန္းေတာ့ ဆန္းတာ ေသခ်ာပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ ထူးဆန္းတာတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြထဲတင္ မာေဒးကား (Merdeka – လြတ္လပ္ေရး) ကြင္းအေရွ႕က Sultan Abdul Samad Building အေဆာက္ဦႀကီးဟာ မီးႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ ေလာင္ခဲ့ပါတယ္ (Wikipedia မွာေတာ့ တစ္ႀကိမ္ပဲ ပါပါတယ္)။ အဲဒီအေဆာက္အဦဟာ သမိုင္းဝင္ အေဆာက္အဦျဖစ္သလို၊ မေလးရွား ရင္းဂစ္ေငြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံၿပီး ျပင္ထားတာ မၾကာေသးရံုမက၊ အရင္တုန္းက မီးတစ္ခါမွ မေလာင္ခဲ့ပဲနဲ႔ က်ေနာ္ရွိေနစဥ္ အတြင္းက်မွ၊ ႏွစ္နည္းနည္းပဲျခားၿပီး မီးႏွစ္ခါေလာင္ခဲ့တာ ထူးေတာ့ ထူးသလို ခံစားမိခဲ့ပါတယ္ ။

အဲဒီ အေဆာက္အဦနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာဖို႔က်န္သြားတာက အဲဒီေနရာဟာ ဖက္ဒရယ္တရားရံုး ၊ တရားရံုးခ်ဳပ္နဲ႔ အျခား တရားရံုးေတြကေန တရားခြင္က်င္းပရာနဲ႔ စာရြက္စာတန္းေတြ သိမ္းဆည္းထားရာ ေနရာ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ “မေလး” ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေျပာမွ ရွင္းသလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ “အဲဒါ အမႈေဖ်ာက္ခ်င္သူေတြက မီးရိႉ႕ လိုက္တာ” တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ တရား ဝင္ေၾကျငာခ်က္မွာေတာ့ ဝါယာေရွာ့ ျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြနဲ႔ လူမျပတ္တဲ့ေနရာ၊သမိုင္းဝင္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ေနရာ၊ မၾကာခင္ကမွ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ေနရာမွာ မီးႏွစ္ခါေလာင္ ေစႏိုင္ေလာက္ တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို မသိရေပမယ့္ “amazing Malaysia” လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါ တယ္ ။

အျခား အံ့ၾသဘြယ္ရာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္ ။

ဥပမာ၊ လက္ရွိဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာ မြန္ဂိုလီးယားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အသတ္ခံရတဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ေနေပ မဲ့ ႏိုင္ငံေရး မွာ (အလြယ္တကူ) မားမားမတ္မတ္ ဆက္ရပ္ေနႏိုင္တာမ်ိဳး၊ လက္ရွိအ တိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ အႏၷဝါအီဗရာဟင္ (Anwar Ibrahim) ကို အရင္ (ဖားတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္း အာဏာရွင္) ေဒါက္တာမဟာသီရဲ့ အစီအမံနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးခဲ့စဥ္က ရဲခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က လက္သီးနဲ႔ထိုးခဲ့တာမ်ိဳး၊ လက္ရွိ (လက္ဝါးႀကီးအုပ္) အာဏာရပါတီရဲ့ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေျပာဆို တဲ့ျပည္နယ္ ပါလီမန္ထဲက အတိုက္အခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ရဲေတြနဲ႔ အတင္းအဓၶမ ဆြဲေခၚထုတ္သြား တာမ်ိဳးေတြေပါ့ဗ်ာ ။ မေကာင္းျမင္တယ္လို႔ စြပ္စြဲရင္လဲ ခံရမွာပဲ ၊ သိသာလြန္းတာေတြမို႔ တန္းၿပီး သတိရမိတာေတြ ကို ေျပာတာပါ ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာ့အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈစာရင္းမွာ အဆင့္ ၅၆ (၂၀၁၀) မွာရွိေနတဲ့ႏိုင္ငံအတြက္ သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွ ဘူး လို႔ ေျဖသာလို႔ရႏိုင္တာေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ။

အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္ဆန္တယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံရတဲ့ ေဒါက္တာမဟာသီလက္ထက္ ၂၂ ႏွစ္ (၁၉၈၁-၂၀၀၃) အတြင္းမွာ ႏိုင္ငံတိုးတက္မႈေတြ သိသိသာသာရွိခဲ့တယ္လို႔ ေယဘုယ် ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ အစီအမံေတြေၾကာင့္ ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံနဲ႔ အသင့္အတင့္ဆင္တူတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းငယ္ က႑ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈေတြက သက္ေသခံေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီစက္မႈ လုပ္ငန္းငယ္ေတြကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔ အလုပ္သမားေတြ လိုအပ္လာရာက၊ ျမန္မာျပည္ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြ အေတာမသတ္ ေရာက္လာၾကတာ ေတြ႕သိၾကမွာပါ ။ ခုေတာ့ UNHCR ရဲ့ ၂၀၀၉ ခန္႔မွန္းခ်က္ အရ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား ၅၀၀,၀၀၀ ေလာက္ ရွိႏိုင္တယ္ လို႔ သိရပါတယ္ ။

အဲဒီငါးသိန္းကို မ်ားတယ္ထင္ရင္ေတာ့ အင္ဒိုနီးရွားကေနဝင္လာတဲ့ လူအေရ အတြက္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက အင္ဒိုနီးရွားက လာၿပီးအေျခခ်သူေတြနဲ႔ လာအလုပ္ လုပ္သူေတြ စုစုေပါင္း ခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္သန္းေလာက္ရွိတယ္လို႔ မေလးမိတ္ေဆြမ်ားက ေျပာၾက ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ရံု စက္ရံုေတြမွာလည္း မေလး-အင္ဒို မိဘေတြက ေမြးဖြားလာသူေတြကို ေတြ႕ရသလို သြားသြားလာလာနဲ႔ အလုပ္လာလုပ္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ရဲ့ျပႆနာကေတာ့ ပညာေရးဖက္မွာ အင္မတန္အားနည္းၿပီး ဒါးျပမႈအပါအဝင္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္မႈအခ်ိဳးမွာ ေဒသခံႏိုင္ငံသားေတြထက္ ျမင့္တာပါပဲ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အင္ဒိုနီးရွား မ်က္ႏွာပံုဆိုရင္ ရဲေတြရဲ့ အေႏွာင့္ အယွက္ေပးတာ အမ်ားဆံုးခံရေတာ့တာပါ ။

တရားမဝင္အလုပ္သမားခ်င္းအတူတူ တရုတ္နဲ႔ဆင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔လိုလူေတြကေတာ့ ကံမ်က္ႏွာသာ နည္းနည္း ပိုရတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ေျပာဖို႔က်န္ခဲ့တာက ၁၉၉၀-၉၁ ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား ခန္႔မွန္းေျခ ၂၀,၀၀၀ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာပါ။ အခုေခတ္ မေလးရွားေရာက္ သူေတြ သိခ်င္မွ သိႏိုင္မွာတစ္ခုကေတာ့ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ယိုးဒယား-မေလးရွားနယ္စပ္ ကေန ျမန္မာ ပတ္စ္ပို႔သံုးၿပီး ကားနဲ႔တရားဝင္ ဝင္လာလို႔ရေသးတာ ပါပဲ။ လာဟ္ေတာ့ နည္းနည္း ထိုးရတာေပါ့ဗ်ာ ။

ေျပာရင္းနဲ႔ အေတာ္ေလးေတာ့ လမ္းေခ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ ။

ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ မေလးရွားဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ လမ္းဆံုလမ္းခြ ဆီကို ေရာက္ေနကာင္း ေရာက္ေနေလာက္ ၿပီလို႔ လက္ရွိ အေနအထားေတြက ျပဆိုေနပါတယ္။ လမ္းမခ်ိဳးရင္ေတာင္မွ လမ္းေယာင္ေယာင္ ကေလး ေကြ႕သြားဖို႔ ေသခ်ာ တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္ ။

မေလးမွာေနစဥ္ မသိသာေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက ဒီႏိုင္ငံဟာ တဝက္တပ်က္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စဥ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားတဲ့ အလုပ္သမားအခ်ိဳ႕နဲ႔ စကား နည္းနည္း ပါးပါးေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္။ သူတို႔ကေနၿပီး အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ အမ်ားစုကို မိေက်ာင္း (buaya) ေတြလို႔ေခၚခဲ့ၾက တာကို ရုတ္တရက္ေတာ့ အံ့ၾသခဲ့မိပါတယ္ ။ (ျမန္မာအသံုးအႏႈန္းနဲ႔ကေတာ့ “စားဖားႀကီး” လုိ႔ ဖလွယ္လို႔ ရႏိုင္ပါလိမ့္ မယ္)။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို အျပစ္မျမင္မိပဲ ျမန္မာျပည္ထက္ သာတဲ့ စနစ္ရွိတာမို႔လို႔ သေဘာက်ေနခဲ့မိ တာေတာ့ အမွန္ပါ ။

ခုေတာ့ သိလာတာေတြလည္းပိုမ်ားလာၿပီး အျမင္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ မွာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခြင့္ေပးဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ေတာင္းဆိုတာ ၊ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ အတိုက္အခံေတြ ကို ပါလီမန္ထဲက အတင္းဆြဲ ထုတ္တာ၊ ဆႏၵျပမႈေတြကို လံုးဝသည္းမခံတာေတြဟာ တဝက္တပ်က္ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့စကားစုကို အတည္ျပဳေပးေန တာပါပဲ ။

တဆက္ထဲမွာလည္း အရင္ကသိေပမယ့္ သတိမထားမိခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ က ျပန္ေပၚ လာျပန္ပါတယ္။ ဥပမာ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေဒါက္တာမဟာသီမိုဟာမက္ဟာ သူအာဏာရွိစဥ္က ဇင္ဘာေဘြ သမၼတ ေရာဘတ္မူဂါဘီ ကို ေဒၚလာ တစ္သန္းတန္တဲ့ ကၽြန္းသစ္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာမ်ိဳး ၊ Internal Security Act ကိုသံုးၿပီး အတိုက္ အခံေတြကို လိုရင္လိုသလို ဖမ္းထဲ့တာမ်ိဳး ၊ ခုရက္ပိုင္းမွာ ေတာင္းဆိုၾကသလို မဲမသမာမႈေတြ အမွန္တကယ္ ရွိေနတာေတြပါ ။

ထပ္ဆင့္ၿပီး ရုပ္ဆိုးေစတာကေတာ့ တာဝန္ရွိသူေတြရဲ့ ေျဗာင္ျငင္းတတ္တဲ့ အေလ့ေတြပါ ။

အမ်ားျပည္သူသိသြားတဲ့အခါမွာ၊ မူဂါဘီကို လက္ေဆာင္ေပးတာဟာ ဘာမွားလို႔လဲလို႔ မဟာသီက ေျပာခဲ့ ပါတယ္။ ပါလီမန္ရဲ့ အတည္ျပဳခ်က္မရွိပဲ အလြတ္သေဘာေပးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ခုထိလက္ဖ်ားနဲေတာင္ အတို႔မခံရေသးပါဘူး။ မဲ မသမာမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း မဲေပးတဲ့ကာလမွာ အာဏာရပါတီက ဘတ္စ္ကားႀကီးငယ္နဲ႔ အျခားေနရာက သူတို႔ ပါတီဝင္ေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရာဆီ (ghost vote ထည့္ဖို႔) ေခၚလာရာက သတင္းႀကိဳရတဲ့အတိုက္အခံေတြက လမ္းပိတ္ထား လို႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး သတင္းစာေတြထဲမွာ ပါတဲ့အထိေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ “ပါတီဝင္ေတြကို ေလ့လာေရး ခရီး ေခၚသြား တာပါ”လို႔ ေျဗာင္ျငင္းပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ေတြ႕မိ တာကေတာ့ ၾသစေၾတးလ်က ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ တစ္ခုမွာပါ။ တာဝန္ရွိတဲ့လူ တစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရာမွာ မေလးရွားမွာ ခိုလံႈခြင့္ေတာင္းခံသူ (asylum seeker) တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူးလို႔ ျငင္းသြားတဲ့ အကြက္ကို ခုထိျမင္ေယာင္တုန္းပါ ။ လူလိမ္မ်က္ႏွာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိခဲ့ပါေသးတယ္ ။

အဆံုးသတ္ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ၊ မေလးလူမ်ိဳးေတြကို ပထမဦးစားေပး အခြင့္အေရးေတြေပးၿပီး ၊တဖက္ကလည္း အလု အယက္ အာဏာျမဲဖို႔လုပ္ရင္း ၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ မွ်လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ မေလးရွားႏိုင္ငံဟာ ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္မႈ၊ လူမ်ိဳးေရးနဲ႔ အခြင့္အေရးမညီမွ်မႈ၊ အာဏာနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ လူအခ်ိဳ႕လက္ထဲ ပိုပိုမိုမိုေရာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ လက္ေဝခံစီးပြားေရးသေဘာသဘာဝ ထြန္းကားလာခဲ့မႈ ၊ ေဒါက္တာမဟာသီ လက္ထက္မွာ အာဏာ ကန္႔သတ္ခဲ့တဲ့ ဘုရင္ေတြရဲ့ အခန္း က႑ ေတြကစၿပီး အေၾကာင္းရင္းစံုကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္လုပ္ရတာဟာ လြယ္တဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

တဖက္မွာလည္း ပညာတတ္မ်ားၿပီး အသိဥာဏ္ပညာ တိုးပြားလာတဲ့ အသင့္အတင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာတဲ့ မေလးရွားဟာ ေခတ္နဲ႔အညီ စီးဆင္းေမ်ာပါဖို႔ တာစူေနပါတယ္။ ဒါကိုဟန္႔တားဖို႔ လမ္းလြဲေအာင္လုပ္ဖို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ခက္ခဲႀကီးမားသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာေတြ ကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ၾက တာေပါ့ဗ်ာ ။

Source by :http://aarnewsid.wordpress.com/