ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ အလႊာ (ရသ စာေပ)

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကမၻာႀကီးမွာလည္း သာမာန္ မ်က္စိနဲ႕ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ အလႊာရွိတယ္။ ခရမ္း လြန္ေရာင္ျခည္ဆိုတဲ့….. ေနအလင္းေရာင္မွာပါတဲ့ ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႕ အပူေတြကိုကာကြယ္ေပးထားတဲ့ အိုဇုန္း လႊာေပါ့..။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မျမင္ရတဲ့အလႊာေတြ ပိုမ်ားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ႀကဳံေတြ႕မွ ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရတယ္။

*************************************************************************************

ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးသူမ်ား လက္ေအာက္ခံ အလုပ္လုပ္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေမက်န္းမာေရး မေကာင္းတာနဲ႕ပဲ ဆယ္တန္းကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ႏွစ္ ေအာက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း က်ဴရွင္ မတက္ခင္ေပါ့။

လူမ်ားတကာ အေဖလို႔ ေခၚေနခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ အေဖဆိုသည့္ ပံုရိပ္အား အရိပ္ေငြ႕ေငြ႕ဖမ္းေန ရတုန္းပင္။ အေဖ မိသားစု အေပၚခြဲခြာ သြားသည့္အခ်ိန္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ တြင္ ျပကၡဒိန္(၁၄) ခုေလာက္ပင္ ကုန္သြား ေပၿပီ။

မိသားစု ၀င္ေငြကာမိရန္ ကြၽန္ေတာ့္အား အေဖ့မိတ္ေဆြ ဆိုသည့္ လူမ်ဳိးျခား တစ္ေယာက္ထံတြင္ ေန႔စား အလုပ္၀င္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀၏ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အံု႕မိႈင္းမႈိင္းႏွင့္သာ အခ်ိန္ ကုန္ခဲ့ရသည္။

အလုပ္ခန္း ဆိုေသာ တိုက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ တြင္ အားကစား ပစၥည္းအႀကမ္းထည္မ်ားအား ေကာ္ပတ္မ်ားျဖင့္ သံေခ်းမ်ား အားတိုက္ကာ လုပ္ရေသာအလုပ္ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆံုး အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ရက္(၅၀၀) ျဖင့္ တစ္ပတ္ေန လွ်င္ ေငြ(၃၀၀၀)ရေသာ လူမ်ဳိးျခား တစ္ေယာက္၏ အလုပ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္လား မေပ်ာ္လားဆို တာေတာ့ ေျပာဖို႔မလိုေတာ့ေပ။

“အေမ .... သားက်ဴရွင္ တက္ေတာ့မယ္ေလ အလုပ္ကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ” “က်ဴရွင္တက္တဲ့ ရက္မလုပ္ဘဲ က်ဴရွင္ မတက္ရတဲ့ရက္ အလုပ္ဆင္းမယ္လို႔ ေျပာၾကည့္ေလ…..” မိသားစု အဆင္ေျပဖို႕အေရး… အလုပ္ရွင္ရဲ႕သားျဖစ္သူအား ကြၽန္ေတာ္ ထိုအျဖစ္ကို ေျပာျပမိသည္။

“လႈိင္ထြန္းမင္းက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖဦးမလို႕လား….” “ဟုတ္ကဲ့…..” “မေျဖပါနဲ႕ကြာ….. မင္းေအာင္ မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး….”

ကြၽန္ေတာ့္နားထ ဲေရာက္လာေသာ ထိုစကားလံုးသည္ ကန္႔လန္႔ ၀င္တာထက္ ဆိုးေသာ စကားလံုးျဖစ္ခဲ့ သည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္ တူတူလုပ္ေသာ ေနာက္လူႏွစ္ေယာက္က သူ႕အေျပာကိုၾကည့္၍ ရီၾကသည္။ အလုပ္ခန္းထဲတြင္ လူမ်ဳိးျခားၾကားတြင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။

ထိုေန႕က သူေဌးသား ဆိုသူအား ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ လုပ္ခအားလံုးရွင္း၍ ေနာက္တစ္ေန႔ အလုပ္ မသြားေတာ့ဘူးဟု အေမ့ကို သာ ေျပာျပလိုက္ေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္းခံျခင္းတရားကို လက္ကိုင္ထား လိုက္သည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခါင္းေမာ့ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ေပးေသာ အရာသည္ ပညာသည္ သာျဖစ္ရမည္။

ထို လူမ်ဳိးျခားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ရေသာ အလႊာတစ္ခုျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုအလႊာသည္ ဘယ္လို အရာလဲ …..။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တည္းတြင္ ေနေပမယ့္ လူမ်ဳိးျခားတစ္ခု အေပၚတြင္ အခြင့္သာလွ်င္ အႏိုင္က်င့္ခ်င္ ေသာ သာမာန္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အလႊာျဖစ္သည္။

*************************************************************************************

ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္…။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေရာက္ခ်င္ေသာ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္တက္ခ်င္ ေပမယ့္လည္း မိသားစု အေျခအေနေၾကာင့္ အေ၀းသင္ စီးပြားေရးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ အေ၀းသင္တက္ေနရင္းပင္ ပညာဒါနဆိုသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေက်ာင္း တြင္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္ၾကားခဲ့သည္။

“ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းဆင္းၿပီးသူတိုင္း Volunteer ေလွ်ာက္ထားႏိုင္သည္။ ” ဆိုသည့္ ေၾကာ္ျငာစာတန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား စိတ္ပါ၀င္စားေစသည္။ အမွန္ေတာ့ေၾကာ္ျငာစာသည္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း(၃)ခု တက္ၿပီးသူတိုင္း နည္းျပ ေလွ်ာက္ထားခြင့္ရွိသည္ ဆိုသည္ပင္။

မိမိလိုပင္ ခက္ခဲေနသူ မ်ားအား ပညာဒါနလုပ္ေပးရန္ စိတ္အား ထက္သန္စြာျဖင့္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ကြၽန္ေတာ္ထို Volunteer အလုပ္အား ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ အင္တာဗ်ဴးမ်ား အထပ္ထပ္ အခါအခါေျဖၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သို႕ အလုပ္ခန္႕စာဟူေသာ စာအိတ္ေလး ေရာက္လာခဲ့သည္။

လုပ္အားခ မရေပမယ့္ ေနာင္အခါတြင္ ထိုက္တန္ေသာ လစာေပးမည္ျဖစ္သည္…။ လုပ္အားခ မေမွ်ာ္မွန္း ေပမယ့္ Volunteer အလုပ္ကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္ မက္ေမာခဲ့သည္။ နည္းျပဆိုသည့္ အလုပ္သည္ပင္ ယခင္အလုပ္ႏွင့္ အလြန္ပင္ကြာျခားသြားသည္။

ပညာဒါနဆိုသည့္ေက်ာင္းသည္ ကြၽန္ေတာ္ပထမေရာက္ခါစ ထက္ပင္ သာယာေနသလိုပင္။ ေနရာအႏွံ႕တြင္ အလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းထားေသာ စာသားမ်ား။ ပညာဒါနဆိုသည့္ ၀မ္းသာလႈိက္လွဲစြာခံစားရေသာ အရသာသည္ ရင္ထဲတြင္လႈိင္းခတ္သလိုပင္….။ အလႊာ…. အလႊာဆိုတဲ့အရာ လူတစ္ေယာက္ဆီမွာတင္ ဖံုးအုပ္ထားသလိုပင္၊ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားတြင္လည္း ဖံုးအုပ္တတ္ သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရသည္။

ကြၽန္ေတာ့္ထက္က စီနီယာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ထိုစီနီယာ၏ အထက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ …. ပညာဒါန ဆိုသည့္ သူတို႕၏ ေနာက္တြင္ ေနရာလုပြဲ က်င္းပေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ပညာဒါနဆိုသည့္ လွပစြာ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့အလႊာေလး ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းသည္။

ထိုအလႊာ၏ ေအာက္တြင္ မျမင္ရေသာ အလႊာသည္ မည္မွ်ပင္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္း တန္ေန သနည္း သင္တန္း အပတ္စဥ္ တစ္ခုမွ်သာ ကြၽန္ေတာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ကာ ထိုေနရာမွကြၽန္ေတာ္ ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့သည္။ လွပေသာ အလႊာေလးေအာက္ တြင္ အက်ည္းတန္ေသာ ေနရာလုပြဲ အလႊာထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္မပါ၀င္လိုပါ။

*************************************************************************************

မတတ္သာတဲ့ ဘ၀မွာ ကုသုိလ္ႀကီးႀကီးျပဳဖို႕ရာ သူမ်ားအသက္ရွင္ဖို႕အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕သန္႕စင္တဲ့ ေသြးကို လွဴဒါန္းတစ္ခုလည္း ပါသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ “မရွိလို႕…မလွဴ၊ မလွဴလို႕…မရွိ” တဲ့ သည္စကား ဘယ္ကထြက္ ေပၚလာမွန္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိရိုးအမွန္။

မရွိတဲ့သူေတြ မလွဴေတာ့… ၊ မလွဴလို႕….မရွိတာတဲ့.. မရွိဆင္းရဲသားေတြမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ေပ မယ့္ ညီမွ်တဲ့ကုသုိလ္ရတဲ့ လွဴဒါန္းျခင္း ေတြရွိေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မရွိပါဘူး… ဒါေပမယ့္ မလွဴလို႕မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ေရွးဘ၀က ဒါန ကုသုိလ္နည္းခဲ့လို႕သာျဖစ္မည္။

ဒီဘ၀တြင္ မရွိတဲ့ၾကား ထဲကလွဴျဖစ္ခဲ့သည္။ ေသြးသည္… အသက္ဆိုတဲ့အတုိင္း ကိုယ့္ေသြးကို ေဖာက္ထုတ္လွဴဒါန္းျခင္းဟာ မႀကီး က်ယ္မခမ္းနားေတာ့ဘူးလား…….။ ဆိုင္းသံ ဗံုသံေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္မသဲ။ ေမာ္ကြန္ကဗၼည္းတြင္ မတင္ခဲ့ေပ။ မႀကီး က်ယ္မခမ္းနားဘူးဆိုတဲ့ အလႊာေလး ေအာက္မွာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလႊာရွိ တယ္ဆိုေနတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ ျမင္မွျမင္ တတ္ပါစ။

အလုပ္မွျပန္ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းပင္ အိမ္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္အား အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပသည္။ လွပခမ္းနားစြာ ရုိက္ႏွိပ္ထားေသာဖိတ္စာျဖစ္သည္။ ရွင္ျပဳအလွဴမဂၤလာပြဲ ဖိတ္စာ ျဖစ္သည္။ ထိုဖိတ္စာကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီးေသာအခါ ေနာက္ဖိတ္စာတစ္ခုအား ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမျပသည္။ ကတ္ျပားတစ္ခု တည္းျဖစ္သာ ရုိက္ႏွိပ္ထားေသာ ဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ျဖစ္သည္။ အလွဴအမ်ဳိးအစား ကား အတူတူပင္။

“ဒုန္း…..ခ်ပ္… ဒုန္း…..ခ်ပ္….. ေဟးးးးးးးးးးးးးးးး”

နံနက္ကိုးနာရီ ဆယ္နာရီပင္ရွိေသးသည္။ ရွင္ျပဳအလွဴမဂၤလာပြဲ၏ ရွင္ေလာင္း လွည့္သံျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားေသာ ရွင္းေလာင္း လွည့္ယာဥ္မ်ားႏွင့္ ထိပ္ဆံုးတြင္ အလွဴ႕ရွင္ေက်ာင္းအစ္မႀကီးရဲ႕ ေငြဖလား ထဲမွ ေငြစကၠဴမ်ားက ဖြားခနဲ…ဖြားခနဲ… ေဘးဘယ္ယာသို႕ ဖြဲက်သြားသည္။

ေငြစကၠဴမ်ားအား အပြန္းအပဲ့ ခံေကာက္ယူေနေသာ ရပ္ကြက္ အနီးနားက သူဆင္းရဲကေလးေတြ။ ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ လိုက္ရသည္မွာ…. ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္း ဆီရသြားေသာ ေငြစကၠဴ တန္ဖိုးမွာ ထိုရွင္ျပဳ အလွဴမဂၤလာပြဲ၏ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ တန္ဖိုး ေလာက္ပင္မရွိေခ်…။ မဂၤလာရွိေသာ အလွဴအတန္းႀကီးဆိုသည့္ အလႊာေအာက္ တြင္ ပကာသနဆိုေသာ အလႊာတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္။

*************************************************************************************

ကမၻာေပၚႀကီးရွိ အလႊာမ်ားစြာထဲတြင္ အလႊာမ်ားစြာ ဖံုးအုပ္လွ်က္ရွိၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိ ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕အားျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ ဆိုးေသာအလႊာ ၊ ေကာင္းေသာအလႊာ အလႊာအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တည္ရွိေနၾကသည္။ လူ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီတြင္ ဖံုးအုပ္ထားေသာ အလႊာမ်ားစြာရွိေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္ တြင္လည္း လူမ်ား မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဖံုးအုပ္ထားေသာ ဆိုးသြမ္းေသာ အလႊာတစ္ခု ရွိသည္။ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိသူမွ ျမင္လိမ့္မည္။ လူတိုင္း…လူတိုင္း.. ေနရာတိုင္း…ေနရာတိုင္း… အဖြဲ႕အစည္းတိုင္း…. တြင္လည္း အလႊာမ်ားစြာ ရွိေပလိမ့္မည္။ ထိုျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ အလႊာသည္ ………။

စူးရွ
NO-10JAN2012-002
aung.moethu1@nayzawlin.com
aung.moethu1@gmail.com

18.12.2011

Sunday,11:20PM
www.aungmoethu.blogspot.com