သတင္းထဲပါတာက၊ေတာ္ေတာ္ေတာ့ႀကာျပီ
ဟိုလူလဲေရး၊သည္လူလဲေရး
ခဏခဏေရးႀကေတာ့၊လူေသတာဘာဆန္းလဲ
ဇာတ္လမ္းေတြဆင္၊မွတ္တမ္းေတြတင္ေနတာဘဲေပါ့လို့။
စာဆိုဆရာကိုေနမင္းခက၊အနာ၈တ္စတားမွာ
ရင္နာနာနဲ႔၊ညီးအေၾကာင္းတင္လာေတာ့၊
သည္ဆရာတင္ျပခ်က္ကျပည့္စုံ၊
ဓါတ္ပုံေတြ၊အကုန္
ပါေတာ့
ေတြးစရာ၊ေရးစရာေတြ
ေပၚလာတယ္ဗ်။
သူကလည္း၊စာေရးေကာင္းေတာ့
အေဟာင္းေတြက၊အသစ္ျဖစ္လာ
ေမတၱာ၊အေႀကာင္း၊တေစာင္းတစ္ေစ့
ေရးျခင္စိတ္၊ေတြ႕လာတယ္။
ဦးတို့ငယ္စဥ္၊ရူးတုံးခဏမွာ
သမီးလိုအျဖစ္ထူး၊ႀကုံဘူးပါရဲ့။
ခ်စ္သူကို၊ႏုတာေလးေတြ
ျပျခင္ေတာ့၊အခုလို
စက္တက္တူး၊မေပၚဘူးေသးတဲ့ေခတ္မွာ
ပြဲေစ်းတန္းသြား၊စုတ္တန္နဲ႔ကစားတဲ့
ဆရာကိုဦးခိုက္၊ရူးမိုက္မိုက္နဲ႔
မုံ့ဖိုးကုန္၊အဖ်ားတက္လို႔တုန္ျပီး
တဟီးဟီးနဲ႔၊မထနိုင္တာသုံးရက္။
မသုံးရက္၊မစြဲရက္မုံ႔ဖိုးနဲ့
ထိုးလာတဲ့၊အခ်စ္တံဆိပ္အမွတ္က
ရင္ဘတ္မွာ၊အသည္းပုံႏွစ္ထပ္။
အခ်စ္နတ္ဘုရားမကိုလည္း၊
ျမင္ေစျခင္ေတာ့၊ေဆာင္းတြင္းေတာင္
အကၤ်ီၾကယ္သီးမတပ္၊ရင္ဘတ္အဟနဲ့
အေအးပါတ္တာလည္း၊ခဏခဏ၊
အခ်စ္နတ္ကို၊ေတြ႕ေစျခင္တာကိုး။
မင္းနဲ့ငါ၊သည္အထိ
ခ်စ္တာလည္းတူ၊
ရူးတာလည္းတူ၊
ထူးတာလည္းတူပါရဲ့။
ေနာက္တခါတူတာက
ရိုးသားတဲ့အခ်စ္
ျဖစ္မယ္လို့ထင္ရဲ့။
အသစ္ဆိုတာမၾကားျခင္ဘူး
အႏွစ္ဆိုတာ၊တစ္ေယာက္ထဲဘဲရွိရမယ္ဆိုတဲ့ဆႏၵ။
ရိုးသားတာေကာင္းေပမဲ့
မေကာင္းတာက၊သံေယာဇဥ္လြန္ကဲျခင္းႏွင့္
အအလြန္ျခင္းဘဲေပါ့။
တူႏွစ္ကိုယ္၊နီးရေအာင္
ေလးႏွစ္ႀကာ၊ခရီးထြက္ျပီး၊
နီးစပ္ဖို႔၊အျပီးျပန္လာမွ
ရီရမလို၊ငိုရမလိုျဖစ္ျပီ
ခ်ီေနရတာက၊သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္။
ကံႀကီးလို့၊အထင္မွားမခံရ
သူ့ေယာက်္ား၊ခရီးသြားေနလို့ကံေကာင္းတာ။
စုေဆာင္းျပီး၊ပို့ထားေတြလည္း၊
မေမးရက္၊ရင္နာစြာ၊ေျပးထြက္ျပီး
ေဝးတသက္သက္မွ
သက္သာမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ရ
အသုံးမက်တာ၊ငါပဲေပါ့
မိဘသေဘာတူ၊ယူလိုက္တာကိုဘဲ
ေလးစားရမလို။
အဲသည့္ေခတ္က
ဖုန္းဆက္ဖို့လည္းခက္
အင္တာနက္လည္းမရွိ၊
ေႀကးနန္းနဲ့စာ၊အားကိုးသာေနရ
ဆိုးခဲ့တဲ့၊ငါ့ကံ။
ဘ၀မွန္၊ျပန္ေရာက္ေအာင္
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ တရားထိုင္
ပိုင္ႏိုင္မွ ဘဝျပန္စ
အခုက်ေတာ့လည္း
ရီစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ညီးကိုဓါတ္ပံုထဲ ျမင္ေတာ့
႐ုပ္ကေလးကည္းလွ
ဘြဲ႕ကေလးကလည္းရ
တစ္ခုပဲ ဂြက်တာက
မင္းမိဘ မင္းေဆြမ်ိဳးေတြ
ပံ့ပုိးေနတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းကေန
႐ိုင္းစိုင္းစြာ ထြက္ေျပးတာက
မင္းအသံုးမက်တာပဲေပါ့။
တစ္ေျပတစ္ရြာဆိုေတာ့လည္း
အခက္သား
အခ်ိန္အားကနည္း
တိုင္ပင္ဖက္ကလည္းမရွိ
မင္းသိသိႀကီးနဲ႔
တစ္ေယာက္တည္းေန
ေတြေဝတာမ်ားလာေတာ့
ေဆးစကားနဲ႔ေျပာရရင္
မင္း ဒီပရက္ရွင္ ဝင္ၿပီေပါ့။
မိဘလည္းနာ လူမ်ိဳးလည္းနာ
တိုင္းျပည္လဲနာ မင္းလည္းနာတာ
မွန္ေပမယ့္
က်န္သူေတြကပိုနာသလိုဘဲ။
ဒီဘဝမွာ က်န္တဲ့သူေတြသင္ခန္းစာရေအာင္
ငါစာၾကမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးပါရေစ။
ပစၥဳပၸာန္တြင္ ႀကံဳေနေသာဒုကၡမ်ားမွာ
အနာဂတ္တြင္ ရီစရာပါ မိတ္ေဆြတို့။
မယံုရင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ႀက
ငယ္စဥ္က ဒုကၡေတြလည္း
အခုေတာ့ ဟာသေတြပါ။
ဘဝမွာ စိတ္ညစ္ရင္၊
မိတ္အစစ္ေတြနဲ႔တိုင္ပင္
မိွဳင္ေတြၿပီး တစ္ေယာက္တည္း မေနနဲ႔။
ေရေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏြံကို
ေရျဖင့္ပင္ေဆးေၾကာပါလို႕
လူႀကီးေတြလည္းေျပာဘူး
တို႕ဘုရားလည္း ေဟာဘူးပါရဲ႕
မင္းကိုလည္း သနားေပမဲ့
လူမ်ိဳးခ်င္း သံေယာဇဥ္အရ
စိတ္တိုလို့ေျပာခ်င္တာက
ႏွမအရင္းသာဆိုရင္
ေသျပီးလို့ျပာျဖစ္ေတာင္
နာရင္းသာ နာနာ႐ိုက္ျခင္ရဲ့။
နင္လုပ္တာ၊နင့္အမွား
ဟိုငႏြား၊ဘာမွမျဖစ္ဘူး။
နင့္အေတြးကို ငါခန္႔မွန္းတာက
နင္သာေသသြားရင္ သူတစ္သက္လံုး
လြမ္းေတးမဆုံးျဖစ္ေတာ့မယ္၊ထင္ေနလား
ငါကေတာ့၊ မထင္ေရးခ် မထင္
ငါ့အျမင့္နဲ႔ ငါထင္တာေရးရရင္
နင့္ရဲ႕အခ်စ္ဘုရား၊ လူ႕ငႏြားကေတာ့
ဝမ္းသာလို႔ ကၽြမ္းထိုး၊ လည္တိုင္ေတာင္၊
က်ိဳးေလာက္ျပီ။
မတတ္သာသနားလို့
ညီးကိုအမွွ်ေတာ့၊ ေ၀ဦးမယ္
အမ်ွ.အမ်ွ...
တစ္ခုခ်န္ခဲ့တာက
ညီးကို နာမ္ဘုံကမျပန္ေစျခင္ေသးဘူး
နင့္အရူး၊ဟိုမေအေပးယုတ္ကို
ဂုတ္ခ်ိဳးျပီးမွ၊သြားေစျခင္လို့...
စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္
ရဲလတ္
ဟိုလူလဲေရး၊သည္လူလဲေရး
ခဏခဏေရးႀကေတာ့၊လူေသတာဘာဆန္းလဲ
ဇာတ္လမ္းေတြဆင္၊မွတ္တမ္းေတြတင္ေနတာဘဲေပါ့လို့။
စာဆိုဆရာကိုေနမင္းခက၊အနာ၈တ္စတားမွာ
ရင္နာနာနဲ႔၊ညီးအေၾကာင္းတင္လာေတာ့၊
သည္ဆရာတင္ျပခ်က္ကျပည့္စုံ၊
ဓါတ္ပုံေတြ၊အကုန္
ပါေတာ့
ေတြးစရာ၊ေရးစရာေတြ
ေပၚလာတယ္ဗ်။
သူကလည္း၊စာေရးေကာင္းေတာ့
အေဟာင္းေတြက၊အသစ္ျဖစ္လာ
ေမတၱာ၊အေႀကာင္း၊တေစာင္းတစ္ေစ့
ေရးျခင္စိတ္၊ေတြ႕လာတယ္။
ဦးတို့ငယ္စဥ္၊ရူးတုံးခဏမွာ
သမီးလိုအျဖစ္ထူး၊ႀကုံဘူးပါရဲ့။
ခ်စ္သူကို၊ႏုတာေလးေတြ
ျပျခင္ေတာ့၊အခုလို
စက္တက္တူး၊မေပၚဘူးေသးတဲ့ေခတ္မွာ
ပြဲေစ်းတန္းသြား၊စုတ္တန္နဲ႔ကစားတဲ့
ဆရာကိုဦးခိုက္၊ရူးမိုက္မိုက္နဲ႔
မုံ့ဖိုးကုန္၊အဖ်ားတက္လို႔တုန္ျပီး
တဟီးဟီးနဲ႔၊မထနိုင္တာသုံးရက္။
မသုံးရက္၊မစြဲရက္မုံ႔ဖိုးနဲ့
ထိုးလာတဲ့၊အခ်စ္တံဆိပ္အမွတ္က
ရင္ဘတ္မွာ၊အသည္းပုံႏွစ္ထပ္။
အခ်စ္နတ္ဘုရားမကိုလည္း၊
ျမင္ေစျခင္ေတာ့၊ေဆာင္းတြင္းေတာင္
အကၤ်ီၾကယ္သီးမတပ္၊ရင္ဘတ္အဟနဲ့
အေအးပါတ္တာလည္း၊ခဏခဏ၊
အခ်စ္နတ္ကို၊ေတြ႕ေစျခင္တာကိုး။
မင္းနဲ့ငါ၊သည္အထိ
ခ်စ္တာလည္းတူ၊
ရူးတာလည္းတူ၊
ထူးတာလည္းတူပါရဲ့။
ေနာက္တခါတူတာက
ရိုးသားတဲ့အခ်စ္
ျဖစ္မယ္လို့ထင္ရဲ့။
အသစ္ဆိုတာမၾကားျခင္ဘူး
အႏွစ္ဆိုတာ၊တစ္ေယာက္ထဲဘဲရွိရမယ္ဆိုတဲ့ဆႏၵ။
ရိုးသားတာေကာင္းေပမဲ့
မေကာင္းတာက၊သံေယာဇဥ္လြန္ကဲျခင္းႏွင့္
အအလြန္ျခင္းဘဲေပါ့။
တူႏွစ္ကိုယ္၊နီးရေအာင္
ေလးႏွစ္ႀကာ၊ခရီးထြက္ျပီး၊
နီးစပ္ဖို႔၊အျပီးျပန္လာမွ
ရီရမလို၊ငိုရမလိုျဖစ္ျပီ
ခ်ီေနရတာက၊သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္။
ကံႀကီးလို့၊အထင္မွားမခံရ
သူ့ေယာက်္ား၊ခရီးသြားေနလို့ကံေကာင္းတာ။
စုေဆာင္းျပီး၊ပို့ထားေတြလည္း၊
မေမးရက္၊ရင္နာစြာ၊ေျပးထြက္ျပီး
ေဝးတသက္သက္မွ
သက္သာမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ရ
အသုံးမက်တာ၊ငါပဲေပါ့
မိဘသေဘာတူ၊ယူလိုက္တာကိုဘဲ
ေလးစားရမလို။
အဲသည့္ေခတ္က
ဖုန္းဆက္ဖို့လည္းခက္
အင္တာနက္လည္းမရွိ၊
ေႀကးနန္းနဲ့စာ၊အားကိုးသာေနရ
ဆိုးခဲ့တဲ့၊ငါ့ကံ။
ဘ၀မွန္၊ျပန္ေရာက္ေအာင္
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ တရားထိုင္
ပိုင္ႏိုင္မွ ဘဝျပန္စ
အခုက်ေတာ့လည္း
ရီစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ညီးကိုဓါတ္ပံုထဲ ျမင္ေတာ့
႐ုပ္ကေလးကည္းလွ
ဘြဲ႕ကေလးကလည္းရ
တစ္ခုပဲ ဂြက်တာက
မင္းမိဘ မင္းေဆြမ်ိဳးေတြ
ပံ့ပုိးေနတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းကေန
႐ိုင္းစိုင္းစြာ ထြက္ေျပးတာက
မင္းအသံုးမက်တာပဲေပါ့။
တစ္ေျပတစ္ရြာဆိုေတာ့လည္း
အခက္သား
အခ်ိန္အားကနည္း
တိုင္ပင္ဖက္ကလည္းမရွိ
မင္းသိသိႀကီးနဲ႔
တစ္ေယာက္တည္းေန
ေတြေဝတာမ်ားလာေတာ့
ေဆးစကားနဲ႔ေျပာရရင္
မင္း ဒီပရက္ရွင္ ဝင္ၿပီေပါ့။
မိဘလည္းနာ လူမ်ိဳးလည္းနာ
တိုင္းျပည္လဲနာ မင္းလည္းနာတာ
မွန္ေပမယ့္
က်န္သူေတြကပိုနာသလိုဘဲ။
ဒီဘဝမွာ က်န္တဲ့သူေတြသင္ခန္းစာရေအာင္
ငါစာၾကမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးပါရေစ။
ပစၥဳပၸာန္တြင္ ႀကံဳေနေသာဒုကၡမ်ားမွာ
အနာဂတ္တြင္ ရီစရာပါ မိတ္ေဆြတို့။
မယံုရင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ႀက
ငယ္စဥ္က ဒုကၡေတြလည္း
အခုေတာ့ ဟာသေတြပါ။
ဘဝမွာ စိတ္ညစ္ရင္၊
မိတ္အစစ္ေတြနဲ႔တိုင္ပင္
မိွဳင္ေတြၿပီး တစ္ေယာက္တည္း မေနနဲ႔။
ေရေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏြံကို
ေရျဖင့္ပင္ေဆးေၾကာပါလို႕
လူႀကီးေတြလည္းေျပာဘူး
တို႕ဘုရားလည္း ေဟာဘူးပါရဲ႕
မင္းကိုလည္း သနားေပမဲ့
လူမ်ိဳးခ်င္း သံေယာဇဥ္အရ
စိတ္တိုလို့ေျပာခ်င္တာက
ႏွမအရင္းသာဆိုရင္
ေသျပီးလို့ျပာျဖစ္ေတာင္
နာရင္းသာ နာနာ႐ိုက္ျခင္ရဲ့။
နင္လုပ္တာ၊နင့္အမွား
ဟိုငႏြား၊ဘာမွမျဖစ္ဘူး။
နင့္အေတြးကို ငါခန္႔မွန္းတာက
နင္သာေသသြားရင္ သူတစ္သက္လံုး
လြမ္းေတးမဆုံးျဖစ္ေတာ့မယ္၊ထင္ေနလား
ငါကေတာ့၊ မထင္ေရးခ် မထင္
ငါ့အျမင့္နဲ႔ ငါထင္တာေရးရရင္
နင့္ရဲ႕အခ်စ္ဘုရား၊ လူ႕ငႏြားကေတာ့
ဝမ္းသာလို႔ ကၽြမ္းထိုး၊ လည္တိုင္ေတာင္၊
က်ိဳးေလာက္ျပီ။
မတတ္သာသနားလို့
ညီးကိုအမွွ်ေတာ့၊ ေ၀ဦးမယ္
အမ်ွ.အမ်ွ...
တစ္ခုခ်န္ခဲ့တာက
ညီးကို နာမ္ဘုံကမျပန္ေစျခင္ေသးဘူး
နင့္အရူး၊ဟိုမေအေပးယုတ္ကို
ဂုတ္ခ်ိဳးျပီးမွ၊သြားေစျခင္လို့...
စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္
ရဲလတ္
Source by :http://myanmarinsingapore.com/
.jpg)
1 comments:
ဖတ္သြားပါတယ္ရွင္
Post a Comment