ကေလးေတြညံ့တာ အျပစ္ျမင္သင့္သလား

Kathleen Fitzpartrick

ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ message ေတြ ပို႔ေနတာေတြ ဖတ္ရတာ အဂၤလိပ္စာသင္ေနတဲ့ ဆရာေတြ မ်က္ရည္က်စရာျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို စတိုင္က်က် ေရးတတ္ေအာင္ သင္ေနတဲ့ဆရာေတြ၊ ဥပေဒအတိုင္း လိုက္နာၿပီးေရးတတ္ေအာင္ သင္ခ်င္သူေတြ စိတ္ပ်က္ေလာက္ပါတယ္။

သူတို႔ ေရးထားတာေတြ ဖတ္လိုက္ရင္ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ နည္းပညာေၾကာင့္လား၊ တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ေၾကာင့္လာဆိုတာ ေဝဖန္သုံးသပ္ စရာျဖစ္လာပါ တယ္။

ကၽြန္မအေနနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ စာသင္ခန္းအေတြ႕အႀကဳံရွိခဲ့ပါတယ္။ ခု ဆိုရင္ MLA (Modern Language Association) မွာ ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္လည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ေပၚ အေတြးအျမင္ေတြကို ကၽြန္မ မႀကိဳက္ရတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။

ပထမအခ်က္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မတည္ၿငိမ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ဘယ္လို လုပ္တယ္ေျပာေျပာ တည္ၿငိမ္တဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ သူတည္ၿငိမ္လို႔လည္း ႏွစ္ရာစုေပါင္းမ်ားစြာ သုံးစြဲလာၾကတာေပါ့။ နည္းပညာဆိုတာက သုံးတဲ့သူေတြရဲ႕ အလိုဆႏၵအေပၚ မူတည္ၿပီး အၿမဲတီထြင္၊ အၿမဲေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေနၾကရပါတယ္။

ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ မီဒီယာအသစ္ေပၚလာလို႔ မီဒီယာအေဟာင္းကို လႊမ္းမိုးသြားဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေသး ပါဘူး။ ဘီစီ ၃၆၀ ေလာက္မွာ ပေလတိုက ေျပာဖူးတယ္။ ဆိုကေရးတီးဟာ “ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း” နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စူးစမ္း ေလ့လာဖူးတယ္။ နည္းပညာေတြဘယ္ေလာက္ပဲ တိုးတက္လာပါေစ၊ ေရးႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ေတြးရမွာပဲ။ ေလ့လာ သင္ယူရမွာပဲ။ ၁၅ နဲ႔ ၁၆ ရာစုေတြက ပညာရွင္ေတြဟာ စာေတြကို စကၠဴေတြ ေပၚမွာေရးသားေနရာကေန ပုံႏွိပ္အတတ္နဲ႔ ထုတ္ေဝမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေသာက ေရာက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။

စာေရးတယ္ဆိုတာ အသိပညာကို ထားခဲ့ခ်င္လို႔၊ ကိုယ္သိထားတာကို မၽွေဝခ်င္ လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပုံႏွိပ္တယ္ဆိုတာက ပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔စြာ မၽွေဝခ်င္လို႔ပါ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ စာေရးတဲ့အလုပ္၊ ပုံႏွိပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္သြယ္ေရးကို ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ ဘယ္သူမွေျပာဝံ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ text messaging လုပ္ရတာ၊ Facebook ေပၚမွာ တက္ေရးရတာ ေခတ္စားၿပီး လူတိုင္းလုပ္ေနက်အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ပါ။

တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြကပိုေကာင္းၿပီး၊ ပိုလြယ္လာသေလာက္ ျဖစ္သလိုေတြး၊ ျဖစ္သလိုေရး လာတာေတြက ပိုဆိုးလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြၾကားမွာ ဆိုး႐ြားစြာ ေရးသားမႈေတြ ျပဳလုပ္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။

စာေရးျခင္းနဲ႔ ပုံႏွိပ္ျခင္းက အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္သစ္ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နည္းပညာ ကလည္း ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ကို တစ္ေခတ္ေျပာင္းေစခဲ့ပါတယ္။ နည္းပညာေၾကာင့္ စာပို႔ဆက္သြယ္ႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ စာစီစာေရးစနစ္ေတြကို ဂ႐ုမျပဳလာၾကေတာ့တာ၊ စာေရးနည္းစနစ္ေတြ ပ်က္စီးလာတာကိုလည္း စဥ္းစား ၾကရလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ အေမရိကန္လိုႏိုင္ငံႀကီးမွာ အဂၤလိပ္လိုေရးတာေတြ ပ်က္စီးေန ၿပီဆိုရင္ ရယ္ခ်င္မလားမသိဘူး။

“စာေရးျခင္း” ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို စာ႐ြက္ေပၚမွာ ေဖာ္ထုတ္ရတာ။ “စာဖတ္ျခင္း” ဆိုတာက “စာအုပ္” ဆိုတာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အစဥ္အလာအတိုင္း လက္ခံက်င့္သုံးခဲ့ၾကတာေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေဖ်ာက္ၿပီး စနစ္ကိုဖ်က္ဆီးၾကေတာ့မွာလားလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ ပုံႏွိပ္စာေပ “စာအုပ္” ေတြကို အဖတ္နည္းလာပါတယ္။ “ဖတ္စရာမွမလိုတာ” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လက္ခံေကာင္း လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ ေလ့လာႏိုင္စရာ ပစၥည္းေတြ၊ မီဒီယာေတြ၊ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပါမ်ားေနလို႔ပါပဲ။

စာဆိုတာေရးမွ ခံစားၿပီး သိႏိုင္ မွတ္မိ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္မွာ ေဘာ့ပင္ သို႔မဟုတ္ ခဲတံကိုင္ၿပီး စာ႐ြက္ ေပၚမွာ ေရးစရာမလိုေလာက္ေအာင္ျဖစ္လာတယ္။ စာကို လက္နဲ႔ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးစရာ မလိုဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ေတြနဲ႔ ေရးၿပီး ဆက္သြယ္လို႔ရလာေတာ့ စာလုံးေတြကို ကိုယ္တိုင္သီကုံးေရးသားတဲ့ ဓေလ့ေတြကြယ္ ေပ်ာက္သြားတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ Blog ေတြေရးၾကတယ္။ ျဖန္႔ေဝၾကတယ္။ စိတ္ကူးေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ ဆိုရွယ္ကြန္ရက္ ေတြကလည္း လူငယ္ေတြစာေရးဖို႔ အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီးျပဳလာတယ္။ အသံဖိုင္ေတြ၊ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြနဲ႔ပါ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေတာ့ေရး အားေတြ ပိုေလၽွာ႔သြားတယ္။

ေခတ္သစ္မွာ ဒီလိုစာေတြေရးၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ ေနၾကေၾကာင္းကို မိဘနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဆရာေတြ မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အလကားအလုပ္ေတြ၊ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အလုပ္ေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး သူတို႔ကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ပိုေဝးသြားလိမ့္မယ္။

သူတို႔ေရးေနတာေတြဟာ မေရးဘဲထိုင္ ေနၾကတာထက္ ပိုမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေတြးရမယ္။ အေတြးကို ထုတ္ေဖာ္ျပ တာက အစပဲ။ ေျပာခ်င္တာေလးကို တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းေျပာမယ္။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ပိုဒ္ ႏွစ္ပိုဒ္၊ တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္၊ တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္ ဆိုတာကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တက္လာႏိုင္တာ ဒီနည္းလမ္းပဲရွိပါတယ္။

ဆရာမပါ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ေလ့လာေရးသားေနတယ္၊ ေရးသားခ်င္စိတ္ေလးေတြရွိၾကတယ္ဆိုတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား။ တစ္ေယာက္ေရးတာ အမ်ားဝိုင္းဖတ္၊ အမ်ားေဝဖန္၊ အႀကံဉာဏ္ေပး၊ ကူေဆြးေႏြးႏိုင္တာ အခြင့္အေရးတစ္ခုလို႔ မွတ္ယူလိုက္ရင္ နည္းနည္း ေနာေနာဝန္ေဆာင္မႈမွ မဟုတ္တာ။

စာေရးလို႔ ပရိသတ္ရွိရင္ ပိုၿပီးအားတက္တယ္။ အြန္လိုင္းမွာ စာေရးတယ္၊ Blog မွာစာေရးတယ္ဆိုတာ လူထုနဲ႔ အေကာင္းဆုံးဆက္သြယ္ႏိုင္ၿပီး အားစမ္းတဲ့ပြဲလို႔လည္းဆိုႏိုင္တယ္။ ေရးရင္းနဲ႔ စာေရးတတ္သြားႏိုင္တယ္။ သူတို႔ စကားအရေတာ့ “လက္တက္” သြားတယ္ေပါ့။ ေရးရင္းနဲ႔ ျပင္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပ်က္စီးၿပီဆိုတာကို လူႀကီး အေတြး လူႀကီးအျမင္နဲ႔ မဆုံးျဖတ္ဘဲ လူငယ္အျမင္နဲ႔ စိတ္ရွည္စြာ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔လိုတယ္။

ကၽြန္မတို႔ လူငယ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္၊ နီးစပ္ခ်င္ရင္ သူတို႔ေရးတဲ့စာေတြဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ သူတို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားေတြ၊ ေဝါဟာရေတြနဲ႔ ပြင့္လင္းစြာေရးသားထားတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ သဒၵါနည္းက် မက်ေတြကို ေပတံနဲ႔လိုက္တိုင္းရင္ သူတို႔ေလာကမွာ အလုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ သူတို႔ ေတြးမိသလိုေရးမယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးရင္းနဲ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္သြားတာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။

အဂၤလိပ္စာ တည္ၿငိမ္မႈရွိတယ္ဆိုတာ တကယ္ၾကည့္ရင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္သမတ္တည္း မွတ္ထားလို႔လည္း မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ကို အေမရိကန္၊ ၿဗ္ိတိန္၊ ဩစေၾတးလ်ေတြမွာ သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္၊ သူတို႔ေလသံေတြအတိုင္း ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာပါပဲ။

ဒီလိုပဲ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ သူတို႔ေျပာခ်င္သလိုေျပာေနတာကို ကၽြန္မတို႔ အခြင့္အေရး ဦးစြာေပးရမယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ လိုသေလာက္ပဲထိန္းမယ္။ ဒါဆိုရင္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ မလုပ္ရဘူးဆိုၿပီး ပိတ္ထားတာထက္၊ လုပ္ခြင့္ေပးလိုက္တာက အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ဖန္တီး ေပးလိုက္တာလို႔ သေဘာထားႀကီးေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ အျပစ္ျမင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။

မွတ္ခ်က္ -

ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ မူရင္းစာေရးဆရာဟာ Kathleen Fitzpartrick ျဖစ္ပါတယ္။ Modern Language Association က ပညာေရးဆိုင္ရာ ဆက္သြယ္ေရး ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ “Planned Obsolescence: Publishing, Technology, and the Future of the Academy” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို လည္းေရးခဲ့ၿပီး Planned Obsolescence ဆိုတာကိုလည္း Blog မွာေရးခဲ့ပါတယ္။

တင္ညြန္႔

Source by :http://www.maukkha.org/