အသံအက္သြားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလး

ေရာင္စံုပန္းၿခင္း တစ္ခု...
စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသား/သူမ်ားေကာင္းမႈ။

အဖူး အငံု
ပြင့္ရံု ပြင့္ခ်ပ္၊ ပြင့္ဖတ္ၫိႈးေရာ္
ေသာ္က ဇီဇဝါ၊ စၾကာ ပုဏၰရိတ္
သြယ္ခ်ိတ္ ကံုးယွက္၊ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔
သူ႔အတြက္ေလ... ။

ဖိနပ္မဲ့ ေၿခဖဝါး၊ ေမးခိုင္ပိုးစားၿခင္း
ထင္ရႈးသားေသတၱာ၊ လဲေလ်ာင္းစရာ ... ။

သြားေပဦးေတာ့ကြယ္ ...
ဘုန္းၾကီးအိုတစ္ပါးထံ၊ ဝတၳဳေငြငါးက်ပ္ ႏွံအပ္
သရဏဂံု ဆည္းကပ္ေလ ... ။
ေကာင္းရာဘံုဘဝ ေရာက္ပါေစ ...။

အမိကို ကူ ...
အဖကို ကူ ...
အပူမွ် ယူ ...
ခဲတံမဲ့ သူ ...
စာအုပ္မဲ့ သူ ...
မုန္႔ဖိုးမဲ့ သူ ...

အလွဴေငြ မထည့္ႏိုင္သူ ...
အပူအားလံုး ၿငိမ္းေပါ့။

ေသတၱာဖံုးရိုက္ပိတ္၊ လွ်ာအဆိပ္သင့္
ရင္နင့္ေနခိုက္၊ ရႈိက္သံ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္
‘သံစူးသတဲ့ . . . ေတာ္တို႔ေရ ...’
အေၾကာ္သည္အေမ ေၿမလူးေလရဲ႕။

စာသင္ခန္းမ
ေနာက္ဆံုးတစ္ေနရာ
လစ္ဟာေနမွာ ... ။

ေက်ာင္းေခၚၾကိမ္ စာရင္း
မင္းနာမည္ ေက်ာ္ဖတ္ရေတာ့မွာ ... ။

ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္
တစ္အုပ္ ေလ်ာ့သြားမွာ ... ။

ခံုေပၚ မတ္မတ္
ရပ္ရမယ့္ ၿပစ္ဒဏ္
မင္းဝိဉာဥ္ မခံစားေစေတာ့ ... ။

‘သင္ သြားလိုရာ . . . သြားႏိုင္သည္ . . .’
မၾကားဝံ့ဝ့ံ၊ ႏႈတ္ဆြံ႕ရႈိက္ငင္ ...
တစၿပင္ အထြက္
ေႏွာင့္ယွက္ဆဲ အသံေတြ၊ မနက္ၿဖန္ နံနက္
ေက်ာင္းအတက္မွာ၊ ဆရာမလက္
ေခါင္းေလာင္းအထိုး ခက္ေပလိမ့္။

မအိ

(ရႈမဝ၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၈၂ ခု)

Source by :http://www.maukkha.org/