ေဒသခံပိုင္ ရက္ကန္း႐ံုမ်ားကို အကာအကြယ္ေပးေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား တရား၀င္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာပိုင္ ရက္ကန္း႐ံုမ်ားကို ပိတ္သိမ္းရန္ အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္ မဏိပူရ္ျပည္နယ္ က်ဴရာက်န္ပူၿမိဳ႕မွ ေဒသခံ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ားႏွင့္ ေဒသခံအာဏာပိုင္မ်ား ပူးေပါင္း စီစဥ္ေနသည္ဟု သတင္းရရွိသည္။
မဏိပူရ္ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းတခုမွ ျမန္မာရက္ကန္းသမမ်ား (ဓာတ္ပံု - E-pao.net)“ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြက ဒီမွာ တရား၀င္ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ေတြ မရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ခြင့္မရွိဘူး။ အခု ျမန္မာပိုင္ ရက္ကန္း႐ံုေတြက တိုးလာေတာ့ ေဒသခံလုပ္ငန္းရွင္ေတြက မႀကိဳက္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ရက္ကန္း႐ံုမွာပဲ ရက္ကန္းသမားအေနနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္ၾကတယ္။
မီဇိုရမ္မွာလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ကိုယ္ပိုင္ယက္ကန္း႐ံု ေထာင္ခြင့္မရွိရဘူးဆိုတာမ်ိဳး
ေဒသခံအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ညွိႏႈိင္းၿပီး လုပ္ဖို႔ပါ” ဟု ေဒသခံ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္တဦးက ေျပာသည္။
ယခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားပိုင္ ရက္ကန္း႐ံု ၂ ႐ံုခန္႔သာ ရွိခဲ့ၿပီး ယခုတြင္ ၈ ႐ံုမွ ၁၀ ႐ံုအထိ ရွိေနၿပီျဖစ္ရာ ေဒသခံလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအတြက္ ေစ်းကြက္အခက္အခဲ ၾကံဳလာရသည္ဟု ၎ကဆိုသည္။
“အရင္က ထိခိုက္မႈမရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အကုန္ေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ၾကေတာ့ အထည္ေစ်းေတြ က်လာၿပီး ေစ်းပ်က္တယ္။ ေစ်းကြက္ကလည္း က်ဥ္းေတာ့ ေရာင္းေစ်းေတြပ်က္တယ္။ သူတို႔က ေစ်းအၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ ေခၚၾကေတာ့ ရက္ကန္းခတ္တဲ့သူက သူတို႔ဆီပဲ သြားတယ္။ ေဒသခံလုပ္ငန္းေတြ ရပ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတယ္” ဟု အဆိုပါ ေဒသခံက ဆက္လက္ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ မဏိပူရ္ျပည္နယ္အတြင္းသို႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ရွာေဖြေရာက္ရွိလာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား အမ်ားစုမွာ က်ဴရာက်န္ပူတြင္ ရက္ကန္းခတ္သူမ်ားအျဖစ္ အသက္ေမြးၾကၿပီး ထိုမွတဆင့္ တႏိုင္တပိုင္ ရက္ကန္း႐ံုမ်ား တည္ေထာင္ထားၾကသည္။
ရက္ကန္းစင္တြင္ ဖရိန္တခုလွ်င္ ႐ူပီး ၁ ေသာင္း (က်ပ္ ၁ သိန္း ၈ ေသာင္းခန္႔) ရွိၿပီး ခ်ည္၊ ခ်ည္တိုင္စသည့္ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ရက္ကန္းသမားအခ အပါအဝင္ ႐ူပီး ၅ ေသာင္းခန္႔ (က်ပ္ ၉ သိန္းခန္႔) ရင္းရေၾကာင္း သိရသည္။ ရက္ကန္းတ႐ံုလွ်င္ အနည္းဆံုး စင္ ၁၀ စင္မွ စင္ ၃၀ အထိ္ ရွိတတ္သည္။
ရက္ကန္းယက္သူ တဦးသည္ တရက္လွ်င္ ပ်မ္းမွ် ႐ူပီး ၃၀၀ (၅၄၀၀ က်ပ္) ခန္႔ ဝင္ေငြရွိေၾကာင္း၊ က်ဴရာက်န္ပူၿမိဳ႕တြင္ ရက္ကန္းခတ္သူမ်ားအျဖစ္ အဓိက အသက္ေမြးၾကေသာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား ၂၀၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ျမန္မာရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ား အမ်ားစု ရွိရာ က်ဴရာက်န္ပူၿမိဳ႕ ခ်န္းခြန္ပန္၊ ငါ့သယ္လ္၊ ခ၀န္ပြီး အရပ္မ်ားမွ တာ၀န္ခံလူႀကီးမ်ား၊ ေနအိမ္ပိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္လည္း ညွိႏိႈင္းေနေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ အိမ္ငွားခ ပိုမိုရရွိမႈေၾကာင့္ ေနအိမ္ပိုင္ရွင္မ်ားက ဆက္လက္ လက္ခံထားမည္ဆိုပါက သက္ဆိုင္ရာ ရဲကို ေခၚယူ၍ ရွင္းခိုင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ေဒသခံလုပ္ငန္းရွင္က “တရား၀င္ေတာ့ ေၾကျငာခ်က္ မထုတ္ေသးပါဘူး။ ေမာင္းေတာ့ မထုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ေထာင္ထားတာကို ပိတ္မွာ။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ပစၥည္းေတြ ျပန္ေရာင္းရမွာေပါ့။ သူတို႔ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားရတာကိုး။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ အလုပ္သမားအေနနဲ႔ပဲ လုပ္လို႔ရမယ္။ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္ေပါ့။ သူတို႔ လံုၿခံဳေရးဘာေတြ၊ အကုန္လံုးလိုအပ္တာေတြ ေဒသခံေတြက ကာကြယ္ပါမယ္။ ဘယ္သူမွ မနာေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္မွာပါ” ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသား ရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက ဖမ္းဆီးခံရမည့္အေရးႏွင့္ သူတို႔၏ေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပန္ေနရေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
“သူတို႔ေျပာသလို မလုပ္ရင္ ရဲနဲ႔ေျဖရွင္းမယ္၊ ဖမ္းခိုင္းမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဒါပဲေတြးၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေနရတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း က်တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြားေရးမေကာင္းလို႔ ဒီမွာလာၾကတာ ဒီမွာလည္း အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ျပန္ရမယ့္ အေနအထားျဖစ္ေနတယ္” ဟု ျမန္မာ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္တဦးက ေျပာသည္။
ျမန္မာပိုင္ ရက္ကန္း႐ံု မ်ားလာေသာ္လည္း ေဒသခံမ်ား၏ စီးပြားေရးကို မထိခုိက္သည့္အျပင္ ေဒသတြင္း လိုအပ္ေသာ ရက္ကန္းထည္မ်ား အလံုအေလာက္ ရရွိမႈ၊ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာမႈမ်ားေၾကာင့္ ယခုကိစၥကို ျပန္လည္စဥ္းစားေပးရန္ ေဒသခံအဖြဲ႔အစည္းသို႔ တင္ျပမည္ဟု သိရသည္။
“တကယ္ေတာ့ သူတို႔ထင္သလို ထိခုိက္မႈက မရွိပါဘူး။ အရင္ကဆိုရင္ အထည္ေတြကို မီဇိုရမ္က သြင္းရေတာ့ လမ္းစရိတ္ဘာညာနဲ႔ ေစ်းေတြႀကီးတယ္ေလ။ ရက္ကန္း႐ံုမ်ားလာေတာ့ ရတဲ့အျမတ္ နည္းလာတာ ပါမွာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ဆို ကိုယ္ပိုင္႐ံုလုပ္လာတာ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေဒသခံေတြနဲ႔ ဒီလိုျဖစ္တာ မႀကံဳဖူးပါဘူး။ အခုကေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးအတူတူရဖို႔ နားလည္မႈရွိဖို႔ ညွိႏိႈင္းရမွာေပါ့” ဟု တျခား ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္တဦးက ဆိုသည္။
က်ဴရာက်န္ပူရွိ ရက္ကန္း စင္မ်ားမွ ေဒသ႐ိုးရာ ဆင္မ်ားကို အဓိကထား ရက္လုပ္ၿပီး အဆိုပါ အထည္မ်ားမွာ မဏိပူရ္ျပည္နယ္ တ၀န္းတြင္ ၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အထည္ လိုအပ္မႈေၾကာင့္ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္မွ ရက္ကန္းထည္မ်ားကို ရံဖန္ရံခါ တင္သြင္းရေလ့ရွိသည္။
“အရင္က ထိခိုက္မႈမရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အကုန္ေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ၾကေတာ့ အထည္ေစ်းေတြ က်လာၿပီး ေစ်းပ်က္တယ္။ ေစ်းကြက္ကလည္း က်ဥ္းေတာ့ ေရာင္းေစ်းေတြပ်က္တယ္။ သူတို႔က ေစ်းအၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ ေခၚၾကေတာ့ ရက္ကန္းခတ္တဲ့သူက သူတို႔ဆီပဲ သြားတယ္။ ေဒသခံလုပ္ငန္းေတြ ရပ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတယ္” ဟု အဆိုပါ ေဒသခံက ဆက္လက္ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ မဏိပူရ္ျပည္နယ္အတြင္းသို႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ရွာေဖြေရာက္ရွိလာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား အမ်ားစုမွာ က်ဴရာက်န္ပူတြင္ ရက္ကန္းခတ္သူမ်ားအျဖစ္ အသက္ေမြးၾကၿပီး ထိုမွတဆင့္ တႏိုင္တပိုင္ ရက္ကန္း႐ံုမ်ား တည္ေထာင္ထားၾကသည္။
ရက္ကန္းစင္တြင္ ဖရိန္တခုလွ်င္ ႐ူပီး ၁ ေသာင္း (က်ပ္ ၁ သိန္း ၈ ေသာင္းခန္႔) ရွိၿပီး ခ်ည္၊ ခ်ည္တိုင္စသည့္ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ရက္ကန္းသမားအခ အပါအဝင္ ႐ူပီး ၅ ေသာင္းခန္႔ (က်ပ္ ၉ သိန္းခန္႔) ရင္းရေၾကာင္း သိရသည္။ ရက္ကန္းတ႐ံုလွ်င္ အနည္းဆံုး စင္ ၁၀ စင္မွ စင္ ၃၀ အထိ္ ရွိတတ္သည္။
ရက္ကန္းယက္သူ တဦးသည္ တရက္လွ်င္ ပ်မ္းမွ် ႐ူပီး ၃၀၀ (၅၄၀၀ က်ပ္) ခန္႔ ဝင္ေငြရွိေၾကာင္း၊ က်ဴရာက်န္ပူၿမိဳ႕တြင္ ရက္ကန္းခတ္သူမ်ားအျဖစ္ အဓိက အသက္ေမြးၾကေသာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား ၂၀၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ျမန္မာရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ား အမ်ားစု ရွိရာ က်ဴရာက်န္ပူၿမိဳ႕ ခ်န္းခြန္ပန္၊ ငါ့သယ္လ္၊ ခ၀န္ပြီး အရပ္မ်ားမွ တာ၀န္ခံလူႀကီးမ်ား၊ ေနအိမ္ပိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္လည္း ညွိႏိႈင္းေနေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ အိမ္ငွားခ ပိုမိုရရွိမႈေၾကာင့္ ေနအိမ္ပိုင္ရွင္မ်ားက ဆက္လက္ လက္ခံထားမည္ဆိုပါက သက္ဆိုင္ရာ ရဲကို ေခၚယူ၍ ရွင္းခိုင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ေဒသခံလုပ္ငန္းရွင္က “တရား၀င္ေတာ့ ေၾကျငာခ်က္ မထုတ္ေသးပါဘူး။ ေမာင္းေတာ့ မထုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ေထာင္ထားတာကို ပိတ္မွာ။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ပစၥည္းေတြ ျပန္ေရာင္းရမွာေပါ့။ သူတို႔ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားရတာကိုး။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ အလုပ္သမားအေနနဲ႔ပဲ လုပ္လို႔ရမယ္။ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္ေပါ့။ သူတို႔ လံုၿခံဳေရးဘာေတြ၊ အကုန္လံုးလိုအပ္တာေတြ ေဒသခံေတြက ကာကြယ္ပါမယ္။ ဘယ္သူမွ မနာေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္မွာပါ” ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသား ရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက ဖမ္းဆီးခံရမည့္အေရးႏွင့္ သူတို႔၏ေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပန္ေနရေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
“သူတို႔ေျပာသလို မလုပ္ရင္ ရဲနဲ႔ေျဖရွင္းမယ္၊ ဖမ္းခိုင္းမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဒါပဲေတြးၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေနရတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း က်တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြားေရးမေကာင္းလို႔ ဒီမွာလာၾကတာ ဒီမွာလည္း အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ျပန္ရမယ့္ အေနအထားျဖစ္ေနတယ္” ဟု ျမန္မာ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းရွင္တဦးက ေျပာသည္။
ျမန္မာပိုင္ ရက္ကန္း႐ံု မ်ားလာေသာ္လည္း ေဒသခံမ်ား၏ စီးပြားေရးကို မထိခုိက္သည့္အျပင္ ေဒသတြင္း လိုအပ္ေသာ ရက္ကန္းထည္မ်ား အလံုအေလာက္ ရရွိမႈ၊ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာမႈမ်ားေၾကာင့္ ယခုကိစၥကို ျပန္လည္စဥ္းစားေပးရန္ ေဒသခံအဖြဲ႔အစည္းသို႔ တင္ျပမည္ဟု သိရသည္။
“တကယ္ေတာ့ သူတို႔ထင္သလို ထိခုိက္မႈက မရွိပါဘူး။ အရင္ကဆိုရင္ အထည္ေတြကို မီဇိုရမ္က သြင္းရေတာ့ လမ္းစရိတ္ဘာညာနဲ႔ ေစ်းေတြႀကီးတယ္ေလ။ ရက္ကန္း႐ံုမ်ားလာေတာ့ ရတဲ့အျမတ္ နည္းလာတာ ပါမွာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ဆို ကိုယ္ပိုင္႐ံုလုပ္လာတာ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေဒသခံေတြနဲ႔ ဒီလိုျဖစ္တာ မႀကံဳဖူးပါဘူး။ အခုကေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးအတူတူရဖို႔ နားလည္မႈရွိဖို႔ ညွိႏိႈင္းရမွာေပါ့” ဟု တျခား ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္တဦးက ဆိုသည္။
က်ဴရာက်န္ပူရွိ ရက္ကန္း စင္မ်ားမွ ေဒသ႐ိုးရာ ဆင္မ်ားကို အဓိကထား ရက္လုပ္ၿပီး အဆိုပါ အထည္မ်ားမွာ မဏိပူရ္ျပည္နယ္ တ၀န္းတြင္ ၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အထည္ လိုအပ္မႈေၾကာင့္ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္မွ ရက္ကန္းထည္မ်ားကို ရံဖန္ရံခါ တင္သြင္းရေလ့ရွိသည္။
Source by :http://burma.irrawaddy.org
.jpg)
.jpg)
0 comments:
Post a Comment